Bu yılın yaklaşık altı ayı boyunca, hiçbir çocuğun kapımızı gecenin bir yarısı çalmadığı muhteşem bir dönem geçirdik. Fakat geçen ay bilmediğimiz bir sebeple çocuklarımızdan biri bazen ikisi haftada birkaç kez bizi yeniden gece uyandırmaya başladı. Gece, haftada birkaç kez. Anladığım kadarıyla, küçük olan uyku döngüleri arasında uyanıyor, yalnız hissediyor ve sarılmak istiyor. Birimiz onu yatağına geri götürüyor ve hemen uykuya dalıyor, sonra şanslı ebeveyn uykusu kaçmış olarak yatağımıza geri dönüyor.
Büyük olan uykuya dalmakta zorlanıyor. Uyku saati kız kardeşi gibi saat 8.30 ama genelde 9.30 gibi uyuyor. Yatağında istediği kadar kitap okumasına izin verdik, biraz işe yarıyor. Gece yarısı uyanmaları daha seyrek ama daha kaotik. Genelde ikimizi de uyandırıyor; bizim lavaboyu kullanması “gerekiyor” ve tüm ışıkları açıyor. Biliyorum (ya da öyle sanıyorum) ortak karar alıp hareket ediyor değiller ama sanki hayatımızı mahvetmek için sırayla sorun çıkarıyor gibiler. Sıklıkla ertesi gün tam dinlenmiş olarak ve neşeyle uyanıyorlar, ben ve eşim ise enkaza dönmüş oluyoruz. Yüzümü normale döndürmeye yetecek kahve stoku yok dünyada ve sonra dörde giden çocuğum göz altı torbalarımdan söz ediyor. Sağ ol tatlım.
Çocuklarınız bebekken içinize korku düşürmeye başlıyorlar. “Uyku uykuyu doğurur.” derler ve eğer iyi uyku alışkanlıklarını erkenden oluşturmazsanız çocuklarınızın gelişimsel ve davranışsal problemleri olabilir ve hatta kalp krizinden ölme riskini arttırabilir. Bu yüzden görev bilinciyle yapmamız gereken her şeyi yaptık:
- Harfiyen uyduğumuz yatma ritüelleri oluşturduk,
- Karanlık, sessiz ve serin bir yatma ortamı oluşturduk,
- Onları hep yataklarında yatırdık ve düzenli yatma kalkma zamanları oluşturduk.
Bu noktada genellikle sorunu tanımlamaya başlardım: Çocuklarım kesintisiz uyuyamıyor. Fakat araştırma sonucunu okuyup Pediatrik Uyku Merkezi yöneticisi Dr. Craig Canapari ile konuştuktan sonra sorunun çocuklarda değil ebeveynlerde olduğuna ikna oldum. Ve merak ediyorum, genel olarak, “normal” çocuk davranışları yelpazesini, yeterli çabayla kontrol etmemiz gereken bir şeymiş gibi hissetmek için acele mi ediyoruz? Bu duygunun alt metni, eğer çocuklarınızın uykusunu kontrol edemiyorsanız, kötü bir ebeveynsiniz demektir.
Amerikan Uyku Tıbbı Akademisi’nin 2016’daki ortak görüşüne göre, “5 yaşındaki çocuğum 24 saatte 10 ila 13 saat uyumalı ve 9 yaşındaki oğlum 9 ila 12 saat arası uyumalıdır. Çocuklarım gece uyandıklarında bile genellikle o kadar uyurlar.” Uyku süresine ek olarak, literatürde geçen birkaç başka uyku boyutu daha vardır: Objektif veya sübjektif olarak ölçülebilen ve “Kişi uykudan uyandığında kendini dinç hissettiğinde yeterli” olarak tanımlanabilen uyku kalitesi; yatak ve uyanma saatleri arasındaki gerçek uyku yüzdesi olan uyku verimliliği ve yatma zamanı ve uyanma zamanı olan uyku zamanlaması.
Bu ölçeklerin çoğuna göre çocuklarımın uyku düzenleri gayet iyi. Gündüz uykulu olduklarını pek söylemiyorlar ve gece uyansalar bile sabahları iyi uyuduklarını söylüyorlar. Canapari ile evimizde olup bitenler hakkında konuştuğumda, çocuk doktoru Donald Winnicott’a ve “yeterince iyi” ebeveyn kavramına atıfta bulundu. Amerikan Psikoloji Birliği psikoloji sözlüğüne göre, yeterince iyi ebeveynlerin mükemmel ebeveynlerden daha iyi olabileceğini, çünkü çocukların hatalarından dolayı “gerçekliğin hayal kırıklıklarına tahammül etmelerine” izin verdiklerini savundu. “Yeterince iyi uyku nedir?” Canapari derin düşüncelere daldı. “Ebeveynlik alanında kalitenin veya gelişimin son yüzde 5’inin peşindeyseniz, çıldırabilirsiniz.” Politikacının: “Mükemmel olanın iyinin düşmanı olmasına izin verme” sözünün bir nevi pediatrik versiyonu.
Peki çocuğunuzun yeterince iyi uyuduğunu nasıl anlarsınız?
İlk olarak, Canapari, normal aralığın oldukça geniş olduğunu ve bazı çocukların diğerlerinden daha az uykuya ihtiyaç duyduğunu vurguladı (ancak daha fazla uykuya ihtiyacı olan çocukların ebeveynlerinin onu klinikte görmeye gitmediğini belirtti). Çocuğunuz uykuya dalma konusunda sıkıntı veya endişe yaşıyorsa (büyük kızımın zaman zaman karşılaştığı bir şey), bu üzerinde çalışılması gereken bir şeydir. Ayrıca, çocuklarınızın hafta sonları ne kadar geç uyuduklarına dikkat edin dedi. Canapari, ilkokula giden çocuklarınız cumartesi günü fazladan üç saat uyuyorsa, bu onların hafta boyunca uykusuz olduklarının ve normal aktiviteleri sırasında gerçekten uyumak istediklerinin bir işareti olabilir, dedi. (Eğer genç bir çocuğunuz varsa, hafta sonları fazladan iki ila üç saat uyumak endişelenecek bir şey değildir.) Çocuklarınız için gün içinde her şey yolundaysa, tercih ettiğinizden daha az uyuyorlarsa endişelenecek pek bir şey yok- ancak endişeleriniz varsa çocuk doktorunuza danışmalısınız.
Canapari, kocam ve benim yıpranmış olduğumuzu vurguladı. Çocuklarımız iyi olsa bile, “değişmesini istediğiniz için kendinizi suçlu hissetmemelisiniz” dedi. Ve bize bir öneride bulundu, birçok akıllı okuyucumun ailelerinde çoktan uyguladığı bir öneri: Bu, “UYKU ZAMANI GEÇİŞ KARTI” adı verilen bir uygulama. Çocuklarınız her gece yatmadan önce geçiş kartı alırlar ve gece yarısı sizi uyandırmak isterlerse kartı size sunarlar. Geçiş kartını kullanmazlarsa, ertesi gün bir hediye alırlar. Çocuklarınız uyandıklarında gerçekten korkarlarsa, bir hakları daha var: Zemine onlar için bir uyku tulumu koyabilirsiniz ve sizi uyandırmadıkları sürece yine de kazanabilirler. Bunu çocuklarımızla kesinlikle deneyeceğiz. Ancak şimdilik bunu gerçekleştiremeyecek kadar yorgunuz.
Jessica Grose Nytparenting
Çeviri: Türkan DEMİR
